บทที่ 2 ลอยทะเล(1)

เรือยังมุ่งหน้าไปด้วยความเร็วสม่ำเสมอ เมื่ออารดาอาเจียนจนหมดแรง เธอหิวน้ำและอยากได้น้ำบ้วนปาก แต่มองไป    ทางไหนก็ไม่เห็นคน เธอมั่นใจว่านอกจากเธอแล้ว บนเรือยังมีคนอื่นอีก อย่างน้อยก็คนที่ขับเรือนั่น แต่จะเป็นใครล่ะ... เพราะตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้น เธอยังไม่เห็นใครเลยสักคน ร่างบางเดินโซเซไปยังทิศทางที่มั่นใจว่าน่าจะเป็นห้องคนขับ เธออยากดื่มน้ำมากที่สุด

ธนากรมองนิ่งไปยังคนที่เดินมาทางเขา อากาศร้อนแบบนี้        เขารู้ทันทีว่าคนตัวเล็กคงกระหายน้ำ ตาคมเข้มมองกวาดไปทั่วร่างบาง ก่อนจะนึกชอบใจกับสภาพที่เธอกำลังเป็นอยู่ เสื้อเชิ้ตพับแขนที่เธอใส่หลุดลุ่ยออกมาจากเอว กระโปรงผ่าหน้าสั้นกุดมีรอยขาดเป็นทางยาวไปจนถึงโคนขา ผิวขาวผ่องถูกแดดเผาจนบางจุดเป็นรอยไหม้โดยเฉพาะใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำ ผมที่ยาวสยายถูกลมตีจนตอนนี้     มันพันกันจนยุ่งเหยิงไปหมด

‘หงส์ปีกหัก’ ชายหนุ่มนึกฉายาให้เธอ ก่อนจะวางขวดน้ำไว้      บนพื้น เมื่อหงส์ตัวน้อย เดินใกล้เข้ามา อย่างน้อย ๆ เขาก็ยังไม่อยากให้เธอตายตอนนี้ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เขาอยากให้เธอได้พบเจอ

“อย่าใจเสาะ โดดน้ำตายไปก่อนล่ะ”

ธนากรบอกกับตัวเอง ก่อนจะเดินหลบไปอีกทาง เส้นทางอีก    ยาวไกล เขายังไม่อยากให้เธอเจอเขาตอนนี้

ทันทีที่เห็นขวดน้ำวางอยู่ตรงหน้า อารดาก็ถลาเข้าหาอย่างรวดเร็ว มือบางยกขวดขึ้นมาส่องดูแล้วอมยิ้ม เมื่อฝามันยังปิดสนิท    น้ำขวดนี้เป็นขวดใหม่ที่ยังไม่ถูกเปิด หญิงสาวไม่รอช้า รีบเปิดขวดอย่างรีบเร่ง จัดการบ้วนปากเป็นอันดับแรก แล้วดื่มลงคออย่างหิวกระหาย ใช้ส่วนที่เหลือเทล้างหน้านิดหน่อย ยังเหลือเก็บไว้เกือบครึ่ง เธอไม่รู้ว่าต้องลอยอยู่กลางทะเลแบบนี้อีกนานแค่ไหน เหลือน้ำไว้กินต่อก็ยังช่วยให้เธอรอดตาย

ร่างบางทิ้งตัวลงบนพื้น แล้วมองไปรอบ ๆ บริเวณ เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ คนเลวคนนั้นต้องอยู่บนเรือลำนี้แน่ ๆ เขาจะพาเธอไปไหน เพียงแค่คำพูดเธอไม่กี่ประโยค ทำให้เขาโกรธจัดถึงกับจะพาเธอไปฆ่าทิ้ง       เลยหรือ

“คุณธนากร ฉันรู้นะว่าคุณอยู่บนนี้ แน่จริงคุณก็ออกมาสิ จะหลบทำไม!”

เอ่ยท้าทายออกไป ทั้ง ๆ ที่หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ ถ้าเกิดเขาบ้าขึ้นมา แล้วจับเธอโยนลงทะเลจะทำยังไง แต่นาทีนี้การเผชิญหน้ากัน เป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะเธอจะได้รู้ว่าเขาต้องการอะไร แล้วเขาจะพาเธอไปไหน

“นี่เหรอลูกผู้ชาย คุณทำร้ายเต้ยเพื่อปกป้องคุณมีน ทั้ง ๆ ที่คุณก็รู้ว่าเขารักกัน แต่พอฉันพูดความจริง คุณก็มาทำร้ายฉัน แบบนี้เหรอคะ ที่เขาเรียกว่าลูกผู้ชาย! ออกมานะ แน่จริงก็ออกมาสิ!”

คำว่า ‘มีน’ ที่ได้ยินทำให้คนที่ยืนพิงสะโพกกับเสาเรือหันขวับ ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ เขากำลังทำใจ อยู่ ๆ มีคนมากวนจนตะกอนที่มันนอนก้นให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ ‘มินรญา’ ที่เขาพาเธอมาที่นี่เพราะตัวเธอเองต่างหาก เธอรนหาที่เอง เธอท้าทายเขา ธนากรหาเหตุผลมารองรับ ก่อนจะก้าวยาว ๆ ไปทางคนที่ยังส่งเสียงเรียกเขาไม่หยุด

‘‘อารดา’’ ผู้หญิงน่ารำคาญ...